Osmanlıda
Sövgü Şiirleri
(Schmähgedicht)

“Vakt-i istibdatta söz söylemek memnu idi     Ağlatırdı ağzını açsan hükümet ananı     Devr-i hürriyetteyiz şimdi değişti kaide     Söyletirler evvela, sonra s…..ler ananı”             Şair Eşref     “Edepsizlikte tekleriz     Kimi görsek etekleriz     Hak’tan ümit bekleriz     Ne utanmaz köpekleriz”             Namık Kemal
Şair Eşref         “Padişahım bir dirahte (ağaca) döndü güya kim     vatan     Daima bir baltadan bir şâhı (dalı) hâli (boş)               kalmıyor     Gam değil amma bu mülkün böyle elden               gitmesi     Gitgide zulmetmeye elde ahali kalmıyor.     İzmir’e hammalbaşı olduysa ser-seccâdeci     Anlaşıldı kendisi bir abd-i mümtazdır sana     Ettiğin cürm ü günahı boynuna almak için         Padişahım öyle bin hammalbaşı azdır sana.     Bizdeki Nâzır-ı Bahriyye Hasan Paşayı     Böyle tarif ediyor vak’a-nüvisân-ı ümem:     Gelecek olduğunu bilse idi neslinden     Almadan Hazret-i Havvâ’yı boşardı Âdem”     ***     “Ey padisah-i âlem, düsman mısın zekâya?     Erbâb-i iktidarı gördün mü saldırırsın;     Asrında kaldı millet üstadsız, kitabıiz,     Havf eylerim yakında kur’an‘ı kaldırırsın.     Besmele gûş eyleyen seytan gibi,     Korkuyorsun “höt” dese bir ecnebî     Padisahım öyle alçaksın ki sen,     İzzet-i nefsin Arap İzzet gibi!”           Neyzen Tevfik         “Asrın yeni bir umdesi var, hak kapanındır.     Söz haykıranın, mantık ise şarlatanındır.     Geçmez ele bir pâye, kavuk sallamayınca,     Kürsî-i liyakat pezevenk, puşt olanındır!         Hayliden hayli kalınlaştı yobazlık yeniden     Softalık zorlu anırtı ile aldı yürüdü.     Kara bir kinle taassub pusudan çıktı yine,     Yurdu şahane cehalet yeni baştan bürüdü.”     ***     “Kime sordumsa seni doğru cevap vermediler;     Kimi hırsız, kimi alçak, kimi deyyus! dediler…     Künyeni almak için, partiye ettim telefon:     Bizdeki kayda göre, şimdi o meb’us dediler!..”		Nef’i         “Bize kâfir demiş müfti efendi                       Dutalım ben ana diyem Müselman                       Varıldıkta yarın divan-ı Hakk’a                       İkimiz de çıkarız anda yalan.”                         ***     “Bize kelb demiş Tahir Efendi     İltifatı bu sözüyle zahirdir     Maliki’dir benim mezhebim zira     İtikadımca kelb, tahirdir...”                         ***     “Gürcü hınzırı, a samsun-ı muazzam, a köpek     Nerde sen, nerde sadrazamlık, a köpek     Vay ol devlete kim ola mürebbisi anun     Bir senin gibi deni cehl-i mücessem, a köpek...”     Nâbi         Çok da mağrur olma kim meyhâne-i ikbâlde     Biz hezâran mest-i mağrûrun humârın görmüşüz     Âşık Paşazade         Gurûrı mansıbın yoldan çıkardı     Sevinüp aldığın ilden çıkardı     Ne itdün halka kim yüzin çevürdi     Sevenler cümle gönlinden çıkardı     Şarâb u çeng ü çegâna hem-sâz     Musâhibin olan başdan çıkardı Kaygusuz Abdal                   “Eşeği saldım çayıra               Otlaya karnın doyura               Gördüğü düşü hayıra               Yoranın da avradını      Münkir münafıkın soyu     Yıktı harap etti köyü     Mezarına bir tas suyu     Dökenin de avradını                 Müfsidin bir de gammazın                 Malı vardır da yemezin                 İkisin meyyit namazın                 Kılanın da avradını      Derince kazın kuyusun     İnim inim inilesin     Kefen dikmeye iğnesin     Verenin de avradını                    Dağdan tahta getirenin                   Mezarına götürenin                   Talkınını bitirenin                   İmamın da avradını     Kazak Abdal söz söyledi     Cümle halkı dahleyledi     Sorarlarsa kim söyledi     Soranın da avradını.”